Buddą się zaczyna i Buddą kończy, czy to sugeruje, że tylko buddyzm ma monopol na rację? Chociaż trzeba przyznać, że poświęcanie setek godzin na sypanie ulotnych obrazów z piasku, tylko po to, żeby po krótkiej medytacji je zniweczyć, jest fantastycznym odzwierciedleniem bezsensu istnienia. Kręcimy się za zaspokojeniem potrzeb ciała i tego, co uznajemy za duchowość i zanim się obejrzymy - już nas tu nie ma. Tymczasem religia jest bezradna - Duch Święty nie zstępuje, czarny kamień w Mekce milczy jak głaz, Budda medytuje zawzięcie i tylko Kali bezlitośnie i bez przerwy pożera swoje dzieci. Nie doczekałam się ani pocieszenia ani nadziei ani katharsis.
A w ogóle film jest wtórny i zgadzam się z którymś z forumowiczów, że to tylko pocztówkowa wytłoka. Nie dowiedziałam się z filmu nic nowego ani o kondycji ludzkiej ani o Ziemi. Wciąż te same kalki o niszczeniu natury, stadnych instynktach, złych korporacjach i nieśmiałe bredzenie o szlachetnym dzikusie. Tak jakby nasi przodkowie byli lepsi od nas - dzisiejszych. Żyli tak samo pusto i krótko, tyle, że mniej wygodnie. Zgadzam się generalnie, że ludzi jest za dużo, ale jeśli mamy z tym walczyć - to co? Zaczniemy od zabicia swoich dzieci, rodziców czy siebie?