To film o żałobie i jako taki jest bardzo stonowany. Opowiedziany z ogromnym taktem. Nic nie zapowiadało, że właśnie ten reżyser i ten scenarzysta podołają opowiedzeniu historii żałoby Jackie. Spisali się genialnie. W filmie nie ma żadnej histerii, żadnego szantażu emocjonalnego, pretensji, patosu. Naga prawda, żal, pretensja, złość, ból, godność i fason - do samego końca.

Jaka godność? Z filmu wynika absolutny jej brak. Jeśli już to właśnie ten trącający fałszem patos. Jeśli Jackie była taka naprawdę, to była wyjątkowo żałosną kobietą. Z tą swoja miłością do męża, który ją poniżał zdradami na lewo i prawo. Nawet biegał nago po jakimś hotelu naćpany, co próbowały tuszować służby. Powinna się cieszyć, ze się od niego wreszcie uwolniła, nie za nim płakać. I jeszcze te patetyczne, że niby chciałaby za niego umrzeć. Co za żenada! Albo była na maksa fałszywa i sztuczna, albo żałosna i bez charakteru. Do tego była matką. Gdzie troska w tym wszystkim o dzieci? Nigdy nie była to dla mnie wybitna postać. Po tym filmie straciłam resztki szacunku.

Zgadzam się. Choć nie wystawię oceny, bo nie wytrwałam za długo. Jeśli ten film pokazuje prawdę, Jackie była wyjątkowo żałosna postacią, bez krzty godności.