ps. gorąco polecam wpis o scenarzyście José Giovanni:
http://www.filmweb.pl/person/Jos%C3%A9+Giovanni-57855/discussion/O+tym+jak+Vince nt+Auriol+wp%C5%82yn%C4%85%C5%82+na+histori%C4%99+kina.-2013902

ps2. Ciekawe, że jeden z tych więźniów (ten najbardziej przebiegły) bardzo przypomina z twarzy Giovaniego.

bo autor brał udział w uciecze i grał też w filmie jako własnie Giovani

Podczas pierwszej rozmowy mówią współwięźniowie że grozi Gaspardowi aż 20 lat prawdopodobnie, nie mógł temu uwierzyć, ucieszył się na wieść że uciekają, oczywiście chce uciekać z nimi, czuje się częścią grupy, zależy mu na przyjaźni przede wszystkim Manu. Jakąś godzinę później wreszcie zabiera go na dół by pomógł kopać, tak naprawdę dopiero teraz poważnie mu zaufał.
Wizyta kochanki, Gaspard wychodzi z niej zdenerwowany i przerywa ją w połowie, odtąd zaczyna się wahać po usłyszeniu że żona może wycofać zarzuty gdyby ją tylko poprosił.
Scena kiedy ich głowy wystają z włazu studzienki kanalizacyjnej, mężczyźni są bardzo blisko, Gaspard mówi do Manu że mogliby prawie złapać taksówkę która obok przejeżdżała- stawiam tutaj w ogóle tezę że oboje byli gejami, ale nie będę się wgłębiał bo tak bardzo mi się nie chce.
Podczas rozmowy z naczelnikiem decyduje się na wydanie całego planu- ale czemu!
Nagle sobie uświadomił że tak naprawdę w więzieniu jest przez pomyłkę, zupełnie nie należy do grupki współwięźniów i tak naprawdę to jako człowiek przestrzegający prawa nie chciałby takich gagatków na wolności, co innego jeszcze 10 minut temu kiedy sam był prawie mordercą, ale wszystko prysło w momencie kiedy okazało się że zarzutów już nie ma, na plan pierwszy wysuwa się bliska perspektywa spotkania z kochanką i żoną, wydaje się być zasmucony tym faktem że nie ucieknie z przyjaciółmi, w tle słychać dzwon który bił ostatnio kiedy wystawiali głowy na ulicę.
Po powrocie do celi Manu wszystkiego się domyśla, ale odwrotu już nie ma. Pożegnanie, wszyscy całują się z Geo oprócz Gasparda, tu raczej chłód.
Mimo wszystko dziwi mnie taka nagła przemiana bohatera; zakończenie dobre choć nie podobało mi się (w sensie sama idea nagłej zdrady).

Wytłumaczenie zdrady jest bardzo proste. Na tyle proste, że widzowie nie potrafią wyjść poza film i patrzeć na niego jako wycinek rzeczywistości. Bohater zdradził, bo nie miał innego wyjścia. Jak inaczej mógł wybrnąć z tego, że pewnego ranka jego współtowarzyszy po prostu nie ma? Przecież wydrążenie dziury trwało sporo czasu i nasz bohater wiedział o całej ucieczce. Nie zawiadomił od razu klawisza, czyli jest winny współudziału i nie wyszedłby przez parę ładnych lat. Reżyser zrobił zasłonę dymną na to rozwiązanie, ponieważ jeden współwięzień i tak miał zostać, ale to z innej pobudki. To uśpiło waszą czujność.

To rozwiązanie jest najsłuszniejsze, choć sam brałem też pod uwagę, ze naczelnik mógł blefować o odsunięciu zarzutów, wiedząc, z jakim typem człowieka miał do czynienia (podkreślał to dwa razy), licząc, że bohater wie coś na temat współwieźniów, co mógłby wyjawić.